از بین انواع بی‌شماری عدس که در جهان یافت می‌شود، ایران به‌ویژه دارای تولید ارزشمندی است، دانه ها با شکل صاف و گرد می توانند بزرگ یا کوچک باشند.
عدس درشت ایرانی را می توان به طور موثر هم در خاک و هم در گلدان کشت کرد.
این گیاه سازگاری خوبی با خاک دارد و خاک نرم و شنی را ترجیح می دهد، اما آب راکد را تحمل نمی کند، بنابراین مطمئن شوید که خروجی خوبی دارد.
علاوه بر این، به کوددهی مناسب نیاز دارد: می توانید از کودهای آلی مانند کود دامی یا کمپوست استفاده کنید.
کاشت با توجه به موقعیت جغرافیایی کشت متفاوت است: در شمال معمولا در بهار کاشته می شود، در حالی که در جنوب در پاییز، گیاهان را بکارید و سوراخ هایی به عمق حدود دو سانتی متر ایجاد کنید تا بذرها را در آن قرار دهید.
هنگامی که اولین شاخه ها ظاهر می شوند، می توانید ضعیف ترین نمونه ها را نازک کنید.
از سوی دیگر، برداشت زمانی انجام می شود که قسمت بالایی گیاه خشک شده باشد، سپس بگذارید در جای گرم، خشک و حتی تاریک خشک شود.
در نهایت، نگهداری دوره ای گیاه ضروری است، از بین بردن علف های هرز و سایر علف های هرز و کنترل حشرات و انگل هایی که معمولاً روی حبوبات تأثیر می گذارند.
می‌توانید عدس را در ظرف دربسته در مکانی خنک، خشک و تاریک نگهداری کنید و تا 12 ماه نگهداری شود، اما پس از پخته شدن باید حداکثر چند روز در یخچال نگهداری شوند.
با توجه به پرکاربرد بودن عدس و امکان استفاده از آن در ترکیبات مختلف از برنج و ماکارونی می توان از این حبوبات نیز فراوان استفاده کرد و یک دوز بین 100 تا 200 گرم در روز بخورید.
از جمله موارد دیگر، عدس در مورد افراد مسن، به خوبی سانتریفیوژ شده و به عنوان اسموتی سرو می شود.
